اهمیت واقعه عاشورا بر اساس آیات قرآن کریم

حجت الاسلام والمسلمین ابوذر تشکری صالح در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه با اشاره به اهمیت واقعه عاشورا بر اساس آیات قرآن کریم، اظهار کرد: از چند منظر می‌توان به مسأله جایگاه عاشورا در قرآن پرداخت که در ادامه به آیاتی که در شأن امام حسین(ع) به عنوان یکی از اهل بیت علیهم‌السلام نازل شده اشاره خواهد شد.

عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی(ره) با اشاره به آیه «فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللهِ عَلَی الْکَاذِبِینَ؛ (آل‌عمران، ۶۱)؛ رسول خدا وقتی نصاری نجران را برای مباهله فراخواند جز علی و همسرش و دو فرزندش(حسن وحسین) را نیاورد»، اظهار کرد: بر این اساس گفته شده «أَبْنَائَنَا» در آیه قطعاً فقط در مورد امام حسین(ع) و برادرش امام حسن(ع) است.

وی با بیان آیه شریفه «قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبی»، گفت: ابن‌عباس از پیامبر(ص) پرسید کسانی که مودّت آنها واجب شده، کیستند؟ ایشان، حضرت علی و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین علیهم‌السلام را معرفی و سه بار جمله‌ خود را تکرار کردند.

حجت الاسلام والمسلمین تشکری صالح با اشاره به آیه «إِنَّمَا یُرِیدُ اللهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا»، اذعان کرد: مطابق روایات تفسیری ذیل آیه، حضرت در زمره کسانی است که خدا از پلیدی و گناه دورشان کرده است و امام حسین علیه‌السلام در مسیر کربلا نیز بارها به اهل‌بیت بودن خود توجه داد.

عضو هیئت علمی موسسه امام خمینی(ره) با اشاره به آیه «وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلَاهِ…»، عنوان کرد: با توجه به این آیه نیز امام حسین (ع) از اهل‌بیت پیامبر معرفی شده است و بعد از نزول آیه، پیامبر(ص) تا ۹ ماه هنگام نماز صبح به در خانه حضرت فاطمه(س) می‌آمد و می‌فرمود: «الصلاه یا أهل بیت النبوه» و آیه ۳۳ سوره احزاب را قرائت می‌کرد.

وی با استناد بر آیه شریفه «أَطیعُوا اللهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فی‏ شَیْ‏ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَی اللهِ وَ الرَّسُولِ» یادآور شد: امام حسین(ع) در حضور معاویه، ضمن معرفی خود فرمود: «فاطیعونا فان طاعتنا مفروضه، أن کانت بطاعه الله و رسوله مقرونه» و در ادامه این آیه را قرائت کرد.

حجت الاسلام والمسلمین تشکری صالح با اشاره به آیاتی که ائمه معصومین علیهم‌السلام تفسیر آن آیات را بر شخص امام حسین(ع) تطبیق فرموده‌اند، گفت: تعداد این قبیل آیات زیاد است که به چند نمونه اشاره می‌کنیم؛ فدیناه بذبح عظیم (صافات: ۱۰۷) و ما قربانی بزرگی را فدای او کردیم.

عضو هیئت علمی مؤسسه امام خمینی(ره) ادامه داد: ‌ابن قتیبه از فضل روایتی از امام رضا(ع) را چنین نقل می‌کند: از امام رضا(ع) شنیدم که فرمود خدای عزیز و بزرگ به ابراهیم علیه‌السّلام امر نمود که به جای فرزندش اسماعیل گوسفندی را که خدا برایش فرستاده بود قربانی کند، و ابراهیم درخواست نموده بود که فرزندش اسماعیل را با دستش ذبح کند، و اگر به کشتن گوسفند امر نمی‌شد همین کار را می‌کرد، تا آن داغی را که به قلب پدری که عزیزترین فرزندانش را با دست خود قربانی نموده، به دل او هم وارد شود و سزاوار درجات اهل ثواب بر بلاها گردد. خداوند به او وحی کرد: ‌ای ابراهیم از آفریدگانم چه کسی را بیشتر دوست داری؟ او گفت: پروردگارا! کسی را نیافریدی که از دوستت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم محبوب تر باشد. خداوند فرمود: او را بیشتر دوست داری یا خود را؟ گفت: او را بیشتر از خود دوست دارم. فرمود: فرزند او نزد تو محبوب تر است یا فرزند خودت؟ گفت: فرزند او. فرمود: کشته شدن فرزند او به ستم و ظلم به دست دشمنانش دل تو را بیشتر به درد می‌آورد یا کشته شدن فرزندت به دست خود در راه اطاعت از من؟ عرض کرد: پروردگارا! کشته شدن او به دست دشمنانش قلب مرا بیشتر به درد می‌آورد فرمود: ‌ای ابراهیم! گروهی که گمان می‌کنند که از امت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم هستند به زودی بعد از او دست به خون فرزندش آغشته می‌سازند و او را به ستم چون گوسفندی ذبح می‌کنند و بدین وسیله موجب خشم من خواهند شد. ابراهیم علیه‌السّلام بی تاب شد و دلش به درد آمد و گریست. خدای بزرگ و بلند مرتبه به او وحی کرد: ‌ای ابراهیم! فدیه بی تابی بر فرزندت اسماعیل، اگر او را قربانی می‌کردی به اندوهگینی ات بر حسین علیه‌السّلام و کشته شدندش برابر گشت، و برای تو بلندترین درجات اهل ثواب بر مصیبت‌ها خواهد بود. و آن سخن خدای عزوجل است که فرمود: و فدیناه بذبح عظیم و یا ایتها النفس المطمئنة ارجعی الی ربک راضیة مرضیة (فجر: ۲۷و۲۸) ‌ای نفس آرام یافته به سوی پروردگارت باز گرد. در حالی که هم تو از او خشنودی و هم او از تو خشنود است.

وی ادامه داد: امام صادق(ع) فرمود: «اقرؤا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم فإنها سورة الحسین بن علی و ارغبوا فیها رحمکم اللّه تعالی؛ سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید که آن سوره حسین بن علی(ع) است. و بدان تمایل ورزید (تا) خدا شما را مورد رحمت خود قرار دهد و ابواسامه که در مجلس حاضر بود پرسید: چگونه این سوره به حسین علیه‌السّلام اختصاص یافته است؟ امام(ع) در پاسخ فرمود: «آیا سخن خدا را نشنیدی که فرمود: «یا ایتها النفس المطمئنه...» منظور از نفس مطمئنه، حسین بن علی(ع) است که دارای روح آرام یافته‌ای است که هم او از خدا و هم خدا از او خشنود است و ابوبصیر از امام صادق(ع) نقل می‌کند که «یا ایتها النفس المطمئنه... یعنی الحسین بن علی علیه‌السّلام».

حجت الاسلام والمسلمین تشکری صالح اذعان کرد: از حضرت ولی عصر(ع) از تاویل این آیه سؤال شد، فرمود «هذه الحروف من انباء الغیب اطلع الله علیها عبده زکریا، الی ان قال: فانباه الله تبارک و تعالی عن قصته، فقال «کهیعص» فالکاف اسم کربلاء والهاء هلاک العترة والیاء یزید و هو ظالم الحسین علیه‌السّلام و العین عطشه والصاد صبره». این حروف از اخبار غیبی است که خدا بنده اش زکریا را بر آن آگاه کرده است، تا آنجا که فرمود: پس خداوند داستان او (حسین علیه‌السّلام ) را برایش بازگو نمود و گفت: «کهیعص»، «کاف» نام کربلاست، «هاء» هلاکت خاندان پاک اوست، «یاء» یزید آن ستمکار بر حسین علیه‌السّلام ، «عین» عطش و «صاد» صبر او است.

وی با اشاره به آیه «وَجَعَلَها کَلِمَةً باقِیَةً فِی عَقِبِهِ» (زخرف: ۲۸)، افزود: آن را کلمه‌ای پاینده در نسل‌های بعد از خود قرار داد و از امیرمؤمنان علیه‌السّلام روایت شده که فرمود و فینا نزلت هذه الایة «و جعلها...» والامامة فی عقب الحسین(ع) الی یوم القیامة» این آیه درباره ما نازل شده است، یعنی امامت در نسل حسین(ع) تا روز قیامت پاینده است.